.png)
By 
października 09, 2018
Każdy z nas chce być szczęśliwy i mieć pokój w sercu, bo nie ma nic gorszego jak zgryzoty i ciągłe zamartwianie się.
Jak osiągnąć taki stan ducha, żeby można było spać snem sprawiedliwego, być radosnym i szczęśliwym niezależnie od okoliczności? Jest na to tylko jeden i to bardzo prosty sposób dostępny dla każdego. Tym warunkiem jest całkowite zgadzanie się z Wolą Bożą.
Kto doskonale zgadza się z Wolą Bożą, ten nie tylko uświęca się, lecz nadto już tu na Ziemi cieszy się trwałym pokojem.
Wielki Król aragoński zapytany, pewnego dnia, kogo uważa za najszczęśliwszego na tym Świecie, taką dał odpowiedź ,,Tego, który zdaje się na Wolę Bożą i z rąk Jego przyjmuje rzeczy pomyślne i przeciwne." Miłującym Boga wszystko pomaga ku dobremu(Rz 7, 28).
Prawdziwi miłośnicy Boga są zawsze zadowoleni, gdyż całą ich rozkosz stanowi stosowanie się do Woli Bożej nawet w przeciwnościach; w ten sposób nawet przykrości zamieniają się dla nich w radość, bo cieszy ich ta myśl, że przyjmując je chętnie, sprawiają radość Sercu Bożemu. Nie zafrasuje sprawiedliwego cokolwiek nań przypadnie( Przyp 12, 21).
Pewnemu rolnikowi ziemia wydała obfitsze plony niż innym, zapytany skąd by to mogło pochodzić, odpowiedział ,, nie dziwcie się temu, gdyż mam zawsze taką pogodę jakiej pragnę." ,,Jak to?"- zapytano. ,,Tak jest - odrzekł- ja nie pragnę innej pogody jak tylko tej, którą zsyła Pan, a ponieważ stosuję się całkowicie do Woli Bożej, przeto i Bóg daje mi takie plony, jakich pragnę".
Dusze doskonale zdane na Wolę Bożą, kiedy spotyka je upokorzenie, pragną być upokorzone, kiedy cierpią niedostatek, życzą sobie ubóstwa; jednym słowem, pragną zawsze tego, co na nie spada i dlatego już w tym życiu są szczęśliwe. Kiedy nastają mrozy czy upały, kiedy przychodzą ulewy i nawałnice człowiek zdany na Wolę Bożą mówi: chcę by były mrozy, upały, by padał deszcz i szalały wichry, bo tak chce Bóg". Kiedy spadnie nań bieda, prześladowanie, choroba a nawet śmierć, mówi:,, chce być ubogi, prześladowany, chce cierpieć dolegliwości, a nawet umrzeć, bo tak się podoba Bogu."
To jest owa wspaniała wolność, którą cieszą się dzieci Boże, a która więcej znaczy niż wszystkie zaszczyty i królestwa tego Świata. To jest ów głęboki pokój, którego doznają Święci, który przewyższa wszelki zmysł (Fil 4,7). Wszystkie rozkosze zmysłowe, uczty i zabawy, zaszczyty i inne przyjemności światowe, są bowiem próżne i znikome, chwilowo dogadzają zmysłom, ale nie dają duszy prawdziwego zadowolenia, a nawet powodują udręczenie duchowe. Głupiec — powiada Duch Święty — odmienia się jako księżyc, człowiek święty trwa w mądrości jako słońce (Ekli 27, 12). Głupiec, to jest grzesznik, odmienia się jako księżyc, którego dziś przybywa, a jutro ubywa; dzisiaj zobaczysz go uśmiechniętego, jutro zapłakanego, raz będzie łagodny, to znowu rozwścieczony niby tygrys. Dlaczego tak jest? Ponieważ jego zadowolenie lub niezadowolenie zależy od tego, czy mu się wiedzie wszystko po myśli, czy też nie i dlatego zmienia się wraz ze zmianą spotykających go okoliczności. Sprawiedliwy natomiast podobny jest do słońca, które zawsze równym jaśnieje blaskiem bez względu na to, co się dzieje w świecie. Dlatego znajduje zadowolenie w zdaniu się na Wolę Bożą i stąd zażywa niczym niezmąconego pokoju. A na ziemi pokój ludziom dobrej woli (Łk 2, 14) — powiedział Anioł pasterzom.
Święci w zjednoczeniu z Wolą Bożą już tu na ziemi znajdowali przedsmak Nieba. Dawni Ojcowie — powiada św. Doroteusz — żyli w wielkim pokoju, gdyż wszystko przyjmowali z rąk Bożych.
Św. Maria Magdalena de Pazzis na sam dźwięk słowa „Wola Boża" doznawała tak wielkiej pociechy, że odchodziła od zmysłów z nadmiaru miłości.
Radości waszej — powiedział Zbawiciel apostołom — nikt od was nie odejmie...aby radość wasza była pełna (J 16, 22, 24).
Kto zawsze zgadza się z Wolą Bożą, ten ma w sercu radość pełną i trwałą: pełną, gdyż, jak powiedziano wyżej, ma wszystko czego sobie życzy; trwałą, ponieważ radości tej nikt duszy odebrać nie może tak, jak nikt nie może przeszkodzić, aby się nic działo to, czego Bóg chce.
O. Tan Tauler opowiada sam o sobie, że przez długie lata prosił Boga, żeby mu zesłał kogoś, kto by go nauczył życia prawdziwie duchownego. Pewnego dnia usłyszał głos: „Idź do kościoła, a znajdziesz, czego szukasz." Idzie więc do domu Bożego i przy drzwiach spotyka stojącego boso, łachmanami pokrytego żebraka. „Dzień dobry, przyjacielu" — mówi doń. Żebrak na to odpowiada:
„Wielebny ojcze, nie przypominam sobie, bym miał kiedy dzień zły." „Niech ci Bóg da szczęście w życiu" — życzy kapłan.
„Ależ ja nigdy nie byłem nieszczęśliwy". — odpowiada żebrak i dodaje zaraz:
„Ojcze, nic na darmo powiedziałem, że nie miałem ani jednego złego dnia, bo kiedy głód mi doskwiera, chwalę Boga; uwielbiam Go, gdy pada śnieg czy też deszcz; gdy mnie poniżają ludzie, przepędzają, gdy jakiej innej doznam krzywdy, za wszystko chwalę Boga. Powiedziałem następnie, że nigdy nie byłem nieszczęśliwy i to również jest prawdą, bo zwykłem zawsze i bez zastrzeżeń chcieć tego, czego chce Bóg. Dlatego z radością przyjmuję z ręki Bożej jako rzecz dla mnie najlepszą wszystko, cokolwiek mi się przydarzy, bez względu na to, czy są to rzeczy mile, czy przykre, i to jest źródłem mego szczęścia." „A cóżbyś tak powiedział na to, — ciągnął dalej Tauler — gdyby Bóg zechciał, byś poszedł na potępienie?" „Gdyby Bóg tego chciał — odpowiedział żebrak — wtedy z pokorą i miłością przywarłbym do stóp Bożych i trzymałbym ich się tak mocno, że Bóg, chcąc mnie strącić do piekła, musiałby iść tam razem ze mną, a tak znowu milej by mi było z Nim w piekle, niż bez Niego używać wszelkich radości w Niebie." „A gdzie znalazłeś Boga?" — pyta znowu kapłan. „Znalazłem Boga tam, gdzie porzuciłem stworzenia."
„Ktoś ty jest?" „Ja jestem król." „A gdzie twoje królestwo?" „Królestwo moje jest w mej duszy, gdzie wszystko trzymam w porządku, namiętności poddaję rozumowi, a rozum Bogu."
Na koniec zapytał jeszcze Tauler, w jaki sposób doszedł do tak wielkiej doskonałości. Żebrak odpowiedział: „Sprawiło to milczenie; powstrzymywałem się od rozmów z ludźmi, by rozmawiać z Bogiem; było to zjednoczenie z moim Panem i to dawało mi i daje pokój serca." Takie to przedziwne skutki sprawiło zjednoczenie z Wolą Bożą. Ów żebrak w swoim ubóstwie był bogatszy od wszystkich władców świata, a w cierpieniach swoich szczęśliwszy od światowców ze wszystkimi ich ziemskimi rozkoszami.
Kto daje Bogu swoją wolę, oddaje Mu wszystko. Kto zaś składa Bogu w ofierze swą majętność przez jałmużny, krew przez biczowanie, pokarmy przez posty, ten daje tylko część tego, co posiada. Człowiek, oddając wolę swoją Bogu, oddaje mu wszystko i stąd może powiedzieć: Biedny jestem, Panie, lecz daję Ci wszystko, co mam; oddaję Ci wolę swoją, nie mam już nic, cobym Ci mógł jeszcze złożyć w ofierze. I tego też właśnie żąda od nas Pan, gdy mówi: Synu, daj mi serce swoje (Przyp 23, 26). Synu, mówi Pan do każdego, daj mi serce swoje, to jest wolę swoją. Nie możemy, powiada Św. Augustyn, złożyć Bogu milszego daru, jak oświadczyć: Weź nas w swe posiadanie.
Z książki ,,O zgadzaniu się z Wolą Bożą" Św. Alfons Liguori.
Dziś tak wiele ludzi jest nieszczęśliwych, nie widzą celu w życiu, ciągle szukają szczęścia i uganiają się za wieloma rzeczami, które są tylko ułudą. Nawet ludzie młodzi cierpią na depresję, chodzą do psychologów i psychiatrów, wpadają w różne nałogi i zniewolenia. A szczęście jest tak blisko, na wyciągnięcie ręki. Wystarczy tylko przyjmować z Woli Bożej wszystko, bo Bóg jest naszym Ojcem i daje nam zawsze to co najlepsze. Jednemu zdrowie innemu chorobę, jednemu bogactwo innemu biedę, wszystko według mądrości Bożej. Spróbujmy tak czynić jak w opisanych wyżej przykładach, a sami przekonamy się, że jesteśmy najszczęśliwszymi ludźmi i nic oprócz Boga nam nie potrzeba. Któż jak Bóg? Bóg sam wystarczy.
Przecież Bóg chce naszego szczęścia i Wolą Bożą jest, abyśmy byli szczęśliwi tu na Ziemi, a po śmierci osiągnęli wieczną szczęśliwość w Niebie.
