Rozmowa z Królem Życia: Reflektory nie wystarczą, tak promieniejesz - Norbert Polak

   Zaczynam to, czego miałem się już dawno podjąć - czytania Biblii... Jak przyjaciel zrobił mi z niej test, to niby zaliczyłem go na jakieś 90%, ale pora iść na całość. Skonfrontować się z Królem Życia - tym, który jest prawdziwą gwiazdą w kuchni, w szkole, na boisku i przed kamerami... Teksty, które będę pisał, idąc od początku tej księgi natchnionej, nie są moim komentarzem do Pisma Świętego, gdyż nie mam takich kompetencji, lecz są rozważaniami ukrytymi w mym sercu, którymi pragnę się z Wami podzielić, Drogie Siostry i Drodzy Bracia w Chrystusie Panu.

Przekład będzie tradycyjny, nie sprotestantyzowany czy zjudaizowany, mianowicie będzie to Biblia Wujka w wydaniu z Roku Pańskiego 1962 zatwierdzonego przez (wówczas jeszcze) wikariusza kapitulnego Karola Józefa Wojtyłę.
   Księga Rodzaju, rozdział I, wersety 1 do 6: ,, Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. A ziemia była pusta i próżna, i ciemności były nad głębokością, a Duch Boży unosił się nad wodami. I rzekł Bóg: ,, Niech się stanie światłość. '' I stała się światłość. I ujrzał Bóg światłość, że była dobra, i przedzielił światłość od ciemności. I nazwał światłość Dniem, a ciemność Nocą. I stał się wieczór i poranek, dzień jeden. ''
   Boże mój, jakże często zastanawiamy się, czy możemy do Ciebie mówić ,, mój '' czy ,, Tato ''. Jesteś tak potężnym Stwórcą, Panem Nieba i Ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Przerasta nas Twoja potęga. Wydajemy się tak mali i niegodni uwagi. Gdy nas atakują, mówimy: ,, Bóg nas opuścił ''. Jesteśmy również grzeszni. Jesteśmy pyłem, jesteśmy niczym, nicością. Jesteśmy sługami, którym dajesz ze Swej łaski, ze Swej dobroci, ze Swego miłosierdzia. Ale, czyż właśnie te dwie rzeczy - stworzenie Wszechświata: kosmosu, Księżyca, Słońca, planet, gwiazd, oceanów, mórz, rzek, lasów, jezior, gór, strumyków, łąk, ziem urodzajnych i wszelkich surowców, które służą nam do budowy naszych domów, schronień, bloków, firm, autostrad, statków i Twoja dobroć, Twoja łaska, Twoje miłosierdzie nie świadczą o tym, jaka jest Twa wola? Czyż nie jest święta, ale i doskonała? Nie znosi żadnej obrazy. Ale zarazem ciągle daje człowiekowi pomocną dłoń. Skoro zaś tak o nas pomyślałeś, czyż nie godzi się Ciebie nazywać jak najlepiej, jak najczulej, tak, jak dyktuje nam nasze serce, napatrzone, za pomocą oczu, które nam dałeś, na wszystkie te cuda, genialne mechanizmy przyrody, które wyszły z Twego warsztatu? Czyż nie godzi się nazywać Ciebie nie tylko Bogiem naszym, Panem, Królem, Stwórcą, ale i Ojcem? Tatą? Abbą, jak Twój Przedwieczny Syn, Umiłowany? Czyż słabość i kruchość człowieka, skażona głupotą swej chciwości wyrażonej w nieposłuszeństwie wobec Twego zakazu jedzenia z drzewa pokusy, nie winna wołać o Ciebie, Boże mój, przez słowo: ,, Tatusiu ''? Czyż słowo to nie wznosi nas przez uniżenie, jakie w nim się zawiera? Wszak tylko dziecko, poruszone do głębi i najdelikatniejszych strun swego istnienia może zawołać ,, Tatusiu '', przyzywając Twej pomocy i ratunku.
   ,, Ciemności były nad głębokością '', ciemności panowały wokół, w całym Wszechświecie (a jeśli się mylę, źle interpretuję, niech mnie łagodnie ktoś poprawi, lecz łagodnie - ciężko jest nam napisać coś łagodnie, czyż nie? A później często wspominamy i żałujemy, że powiedzieliśmy coś za mocno, że kogoś obraziliśmy, wyśmialiśmy, pogardziliśmy nim... A tu trzeba tylko miłości, nadziei i zaufania - łatwo mówić, wiem. Stąd trzeba nam wytrwałego ćwiczenia się.). A Ty Panie, stworzyłeś dla nas światło, stworzyłeś słońce fizyczne i słońce życia - stworzyłeś nas, dałeś nam istnienie, podzieliłeś się swym Boskim pierwiastkiem, o mocy niepojętej, rozświetlającym daleko więcej dochodzące granic promienie Słońca, o Królu Życia.
   Panie mój, zawsze zastanawiałem się, dlaczego stworzyłeś ciemność? Dlaczego przedzieliłeś ją od światła? Dlaczego nie stworzyłeś samego światła, byśmy żyli w całkowitej jasności i wszystko widzieli? A może my tak naprawdę wszystko widzimy, gdyż stworzone już światła ukazują zdecydowany kontrast do tego, co im przeciwne, a więc dzięki nim widzimy ciemność. Tato, tyle mam pytań... Wybacz, jeśli tak często myślę zbyt dużo, gdy myślę o wszystkim na raz, martwię się, troszczę, przejmuję... Czasem mam wręcz wrażenie, że sam chciałbym zbawić cały świat, wszystkim się zająć, wszystko objąć, nawet w dobrej wierze... Ale droga do piekła, droga do zniewolenia samego siebie dobrymi chęciami jest wybrukowana. Nie siebie bowiem mamy realizować, ale Ciebie, gdyż tylko Ty jesteś Życiem, o Królu Życia. Tylko Twoja Najświętsza Wola, Twa Opatrzność może objąć cały kosmos, każdą przestrzeń i czas. Boże, nie pozwól mi nigdy, bym myślał, że jestem Bogiem, bo już słyszałem, jak ktoś śpiewał piosenkę ,, Jestem Bogiem ''... Ale czyż jestem Sędzią, skoroś tylko Ty jest sprawiedliwy? Nie mogę innych osądzać, patrzeć się na innych, co poczynają, mam głosić Twe Słowo, lecz nigdy nie osądzać, gdyż tylko Ty wiesz, co gra w duszy innego człowieka. Panie, tyle jest pokus, tyle mam w sobie chciwości, tyle chęci tu i tam, by we wszystkim jak najwięcej i jak najszybciej zagarnąć... Nie pozwól mi na to. Spraw, Boże mój, bym nareszcie stał się jednym w Tobie, przez Twego Syna, Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. Bym nie przemawiał już ja, ale byś przemawiał Ty, przeze mnie, przez tak marne narzędzie, jakim jestem, o Najłaskawszy Panie, Boże mój i Królu.
   Wszystko, co stworzyłeś, mój Najukochańszy Ojcze i Najsłodszy Władco, było dobre. Chyba również noc, chyba również ciemność jest dobra, a może... A może jest ona tym, co nazywamy nicością? Tak bardzo chciałbym wiedzieć, tak często brakuje mi teologicznych narzędzi. Chciałbym tyle odpowiedzi odkryć. Ale jeśli mi pozwolisz, jeśli dasz mi poznać, to poznam. Ja tylko muszę pełnić Twą wolę, być pokornym, uniżonym i radować się w Tobie, w zaufaniu w każdym dniu i w każdym momencie. Nieważne, co by się działo, czy burze, huragany, trzęsienia ziemi, powodzie, szarańcza, pożary, słupy elektryczne mogące w każdej chwili zniszczyć nasze ciała i budynki ludzkiej cywilizacji, walące się jak domki z kart... Czy nawet, gdybyś stwarzał Nowe Niebo i Nową Ziemię - Ty, Panie, bądź mą opoką, na której wzniosę swego ducha. Daj mi skrzydła wiary, bym mógł poznać Twą miłość. Daj mi wiarę, bym mógł Ci zaufać. Do końca. Aż po kres dziejów i ku wiecznej szczęśliwości, dopełnienia jestestwa w wiecznym żywocie w Tobie, mój Jezu...
   Ah, tak, teraz widzę - ,, I stał się wieczór i poranek '', Dzień i Noc, ,, dzień jeden ''. Już zapewne wtedy stworzyłeś czas. Stworzyłeś zatem kontinuum czasoprzestrzenne. Żyjemy bowiem w czasie. Co by było, gdyby czasu nie było? Nawet czas, Panie, służy Twej chwale - pozwala lepiej poznać nam Twą doskonałość, rzeczywistość staje się wyraźniejsza i ukazuje, mijając, jak jest droga i cenna... Co się stało raz, już się nie powtórzy. Tylko w Tobie, Boże mój, odpocznienie, tylko w wiecznej miłości, której tak bardzo pragnę i proszę Cię, byś dał mi łaski, bym mógł tam dążyć... Do wiecznego spotkania z Tobą, do radości, do miłości, do wiecznego spotykania się bez czasowego spotkania... Do wolności absolutnej i zupełnej - bowiem to Ty, Panie mój, dałeś mi wolność. Jaka szkoda, że czasami jej nie szanuję. Ale po to właśnie dałeś nam wolność, wolną wolę - by również tu próba, która wytwarza się w tej sytuacji, mogła upodobnić nas do Ciebie. Dałeś nam tak wielkie poznanie, tak wielką moc i władzę, Boże Kochany... Kimże ja jestem, byś mnie tym obdarzał, byś obdarzał nas wszystkich tysiącami Swych darów? Przedziwna jest Twa miłość.
   ,, a Duch Boży unosił się nad wodami '' - zawsze zastanawiał mnie ten fragment. Jak go interpretować? Nie wiem, może ktoś z Państwa poznał odpowiedź i będzie chciał się nią podzielić. Jakby co, to piszcie na: blog.lucznika.izydora@gmail.com z tytułem maila: ,, List do felietonu ,, Rozmowa z Królem Życia ''.
   Przepraszam, że tak długo pisałem. Niech nas wszystkich Duch Święty napełnia Swą miłością, a Matka Boża prowadzi!