.png)
By 
października 08, 2018
Jesteśmy powołani do walki. Czy to jako po prostu ludzie, którzy muszą przejść przez życie, czy to jako Katolicy, którzy na Ziemi są częścią Kościoła Wojującego, a nie jeszcze Triumfującego. Aby jednak walka była skuteczna, nie tylko samemu trzeba być mistrzem we władaniu bronią, nie tylko nawet być zjednoczonym, atoli być zjednoczonym z innymi w sposób skoordynowany. I nieść zawsze i wszędzie sztandar Zwycięskiego Króla, Jezusa Chrystusa.
Koordynacja to spory problem u Katolików, nie wspominając także samej jedności. Zwalczamy się zamiast łączyć. Nie potrafimy nawet współpracować w określonych punktach, jeżeli nie zgadzamy się co do ogółu. Oczywiście, ktoś może uznać, że występowanie u boku drugiego może go skompromitować. Są oczywiście ludzie, którzy przekroczyli pewne fundamentalne granice, w sensie naruszyli pewne fundamenty. I z takimi współpracować nie należy. Jest jednak tyle spraw, które nas łączy. Poza tym, na naszym rozbiciu korzysta przede wszystkim książę ciemności i wrogowie Kościoła Świętego i ludzkich dusz.
Oprócz jedności potrzeba i wspomnianej koordynacji. Koordynacja wymaga zaś pewnej dyscypliny, która ma aliści wynikać z samej troski o mego bliźniego, gorącej miłości, wyczulonej na jego teraźniejszość i przyszłość, na to, co się z nim stanie lub co stać się może. I nie wystarcza tu wiara w Opatrzność, że dobry Bóg i tak pomoże. Bóg jest dobry, lecz i roztropny. A my mamy za zadanie uczyć się od niego wszystkich cnót, nie tylko wybranych, jak na przykład jedynie miłosierdzia, a bez sprawiedliwości. Oczywiście, ktoś słusznie zauważy, że pomsta należy do Pana. To prawda, jednak zasada ta obowiązuje bezwzględnie w życiu prywatnym, zaś w życiu publicznym wygląda to nieco inaczej. Sam Pan Jezus rozróżniał wrogów prywatnych od publicznych. Pierwszym kazał przebaczać. Drugich musiał traktować jasno i stanowczo, jak faryzeuszy. Jednak i to czynił z miłości. Wiedział, że jeżeli znaczna część Izraela się nie nawróci, będzie to miało także polityczne skutki. Przepowiedział bowiem, co stanie się z Jerozolimą. Sprawiedliwość zaś tak rozumiana odnosi się do miłosierdzia względem nam najbliższych. A zatem państwo ma obowiązek chronić swoich przed obcymi. Nie ma się to oczywiście wyrażać w szowinizmie, gdyż oprócz miłowania przyjaciół, mamy miłować i wrogów, jak uczynił to Chrystus Pan. Jesteśmy bowiem wielką rodziną Christianitas. Oczywiście, ta idea na razie raczej nie funkcjonuje na arenie państwowej, lecz prywatnej i społecznej. Zaś bycie w rodzinie Christianitas nakazuje miłość między narodami, zgodnie z ordo caritatis. Atoli nie oznacza owa uwaga, iż należałoby zapomnieć hierarchii miłości, nie każda bowiem miłość jest sobie równa. Nie tylko jako sama w swej żarliwości, ale i w nałożonych na stworzenia Boże obowiązkach. Naród swój mamy miłować bardziej niźli inne narody, co nie oznacza, że nie mamy kochać, choć w mniejszym stopniu, także i innych. Wiara zaś w Bożą Opatrzność opierać się ma na oddaniu wszelkich naszych trosk i doczesnych działań Bogu. Zgodnie ze wskazaniem Świętego Ignacego Loyoli, aby czynić wszystko, jakby nic nie zależało ode mnie, a modlić się, jakby od tego zależało wszystko. To zaś nie oznacza rezygnacji ze wszystkiego na rzecz modlitwy. Święty Ignacy czegoś takiego nie powiedział. Miał na myśli ewangeliczną zasadę: ,, Szukajcie wpierw Królestwa Bożego, a wszystko inne będzie Wam dodane ''. A zatem wszelkie nasze działania, wszelka nasza miłość ma wynikać z miłości ku Bogu, z troski o rzetelność względem Najwyższego, który wszystko widzi.
Właściwa koordynacja wymaga działania w myśl słów ,, Strzeżonego Pan Bóg strzeże ''. Chodzi tu o rozwagę, chodzi tu o roztropność, chodzi tu w końcu o ułatwienie zadania samemu Bogu. Nie po to mamy tak czynić, aby ograniczyć swobodę działania naszemu Zbawicielowi, ale właśnie po to, aby nie zmarnować jego łaski. Łaska bowiem wyraża się też w naszych talentach, które mamy wykorzystywać zgodnie z Boskim planem i zgodnie z naszą ludzką, stworzoną przez Boga naturą.
Koordynacja w końcu jest zorganizowaniem sił społecznych czy także sił innego rodzaju. Jesteśmy sobie nawzajem potrzebni, mamy również obowiązek wypełniania duchem Księcia Pokoju. Ta jedność jest głęboce personalistyczna, ta relacja winna być zażyłą. Jeśli zaś zażyłość nie jest aż tak możliwa, wówczas myślmy po prostu o czynieniu dobrze i trosce o innych. To są podstawowe obowiązki każdego chrześcijanina.
Koordynacja wreszcie wymaga dyscypliny. Zważania na możliwości innych. Zważania jednak i na przeszkody, które mamy do pokonania, a których sami nie pokonamy. Świat idzie do przodu, nasi wrogowie oddani zaś temu światu (nie samemu światu, ale temu światu, bowiem ten świat jest diabelską jego wizją, zniekształcającą Boski plan istnienia samego świata), dlatego też i my mamy być na tyle roztropni, aby korzystać ze środków, jakie przynosi ludzki geniusz. Geniusz, który oczywiście ma oddawać chwałę Bogu, nie zaś doprowadzić się do samouwielbienia. A my, Katolicy mamy właśnie takie zadanie, aby ukazać braterską jedność i używanie życia w świetle Boga, Jezusa Chrystusa, Najdoskonalszego Człowieka - ,, Słowo, które stało się Ciałem i mieszkało między nami ''.
A przy okazji dzielę się jeszcze radosną nowiną. Niedawno portal stopaborcji.pl skorzystał z naszych zdjęć. A zatem Isidorium ukazało się w kolejnych mediach. Deo gratias! Tu link:
https://stopaborcji.pl/rozaniec-narusza-uczucia-ateistow-raport-z-rozanca-w-krakowie/
PS: I jak zwykle, ad vocem tematu koordynacji, zachęcam do głosowania na Ruch Narodowy w nadchodzących wyborach parlamentarnych. Przypominam tę sprawę kolejny raz, nie ze względu na jakąś nachalność, lecz ze względu właśnie na zwycięstwo ludzi prawych, wypełniających Bożą sprawę. Sprawę, która pomoże w budowaniu na nowo chrześcijańskiego oblicza naszego kraju. Budowaniu prawa miłosiernego i sprawiedliwego, opierającego się na Królowaniu Chrystusa, czyli Boskiej pomocy i prawdziwie ludzkich prawach.
