,, Świeczka utulona... '' - wiersz XXXIV - Norbert Polak

Świeci się w oknie świeca nie wysoka,

oświeca podróżnym drogę do Maroka

cicho, leciutko jej płomyk na wietrze

utulonym nocą jest zawsze i wszędzie,

a pośród nocy zamieszkać było jej dane

i dawać nadzieję, gdy zbierały się fale,

choć sama samotna, ledwo stoi przecie,

jeno Bóg zapala swym ognistym piecem...

Nie załamuje się przeto świeczka strudzona,

gdy w smutku w Księżyc mocno zapatrzona,

toć wszak Niepokalana uśmiech z góry zsyła,

opieką obdarza i płaszczem smutki pokrywa.

Chciałaby tylko, aby ktoś ją czasem zapalił,

przyszedł, opowiedział, czymś się pochwalił.

Aby niekiedy swym ciepłem ludzie okryli,

nie tym z ogników, lecz z życia spełnili.

Świeci się w oknie świeca niewysoka,

oświeca podróżnym drogę do Maroka,

cicho, leciutko jej płomyk na wietrze

utulonym nocą jest zawsze i wszędzie,

a woła, a pragnie, też chce być podróżnym,

towarzyszem mężnym, nie li pomocnym,

któż ją jednak weźmie w świat daleki, szeroki,

któż wyswobodzi, zapali już nie świeczkę,

lecz ogień wielki rozpali w tej nocy...