Jak ważne jest głoszenie Różańca Świętego! - Halina Łabądź

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pewnego dnia błogosławiony Alan de la Roche w czasie odprawiania Mszy Św. otrzymał szczególne ostrzeżenie od samego Jezusa. W czasie przeistoczenia Pan Jezus odezwał się do niego ze Świętej Hostii - ,,Jak można ukrzyżować Mnie jeszcze raz i to tak szybko?

- Co mówisz, Panie? -zapytał błogosławiony Alan przerażony.

Ukrzyżowałeś Mnie wcześniej przez swoje grzechy - rzekł Jezus - a wolałbym dać się ponownie ukrzyżować, niż żeby grzechy, których się dopuszczasz, obrażały Mojego Ojca. Krzyżujesz Mnie znowu bo otrzymałeś, wszelką wiedzę i zrozumienie o tym, jak ważne jest głoszenia Różańca Mojej Matki. Dlaczego nie czynisz tego, skoro w ten sposób można pokazać wielu duszom właściwą drogę i prowadzić je z dala od grzechów? Jeśli tego nie robisz to sam winny jesteś grzechów, które ludzie popełniają!

Te straszne wyrzuty sprawiły u błogosławionego Alana szczere postanowienie, by nieustannie głosić Różaniec.

Matka Boża by utwierdzić go jeszcze bardziej w tym postanowieniu powiedziała mu pewnego dnia: Byłeś wielkim grzesznikiem w czasie swojej młodości, ale uzyskałam u swojego Syna łaskę twego nawrócenia. Modliłam się za ciebie i pragnęłam tego, pomimo wszelkiego rodzaju trudności, ponieważ nawróceni grzesznicy są moją chlubą i chciałam ciebie właśnie uczynić godnym głoszenia wartości mojego świętego Różańca.

Również Św. Dominik ukazał się błogosławionemu Alanowi, żeby opowiedzieć mu o wspaniałych skutkach głoszenia Różańca Św. nieustannie i swoich kazań, które przyniosły wielkie owoce i wiele osób zostało nawróconych dzięki jego misji. Powiedział do błogosławionego Alana: Zobacz owoce, jakie zebrałem poprzez polecanie Świętego Różańca. Czyń podobnie i ty oraz wszyscy inni, którzy miłujecie Matkę Bożą, abyście przyciągnęli przez to Święte ćwiczenie duchowe wszystkie narody do prawdziwego poznania cnót.

Odtąd błogosławiony Alan głosił nieustannie Różaniec Święty.

Od czasu, gdy święty Dominik wprowadził to nabożeństwo aż do w 1460 roku, w którym to roku błogosławiony Alan de La Roche odnowił jego praktykowanie z nakazu Nieba, nazywa się je Psałterzem Jezusa i Maryi, ponieważ zawiera tyleż Pozdrowień Anielskich, co Psałterz Dawidowy zawiera psalmów (czyli 153).

Słowo Różaniec oznacza koronę z róż.

Czyli za każdym razem, gdy odmawia się pobożnie Różaniec, nakłada się na głowę Jezusa i Maryi wieniec złożony ze 153 białych róż i 16 czerwonych rajskich róż, które nigdy nie tracą ani swojego piękna, ani blasku. Matka Boża potwierdziła i uznała tę nazwę Różańca, objawiając po wielokroć, że ludzie przyniosą Jej tyle słodkich róż, ile odmówią Ave Maryja na Jej cześć, i tyle różanych koron, ile odmówią Różańców. Czyli za każdym razem, gdy odmawia się pobożnie Różaniec, nakłada się na głowę Jezusa i Maryi wieniec złożony ze 153 białych róż i 16 czerwonych rajskich róż, które nigdy nie tracą ani swojego piękna, ani blasku. Matka Boża potwierdziła i uznała tę nazwę Różańca, objawiając po wielokroć, że ludzie przyniosą Jej tyle słodkich róż, ile odmówią Ave Maryja na Jej cześć, i tyle różanych koron, ile odmówią Różańców.

Święty Alfons Rodriguez z Towarzystwa Jezusowego odmawiał Różaniec z taką gorliwością, że często widział po każdym Pater, jak z jego ust wypadała czerwona róża, a przy każdym Ave Maria – biała róża, równa poprzedniej w pięknie i przyjemnym zapachu, a różniąca się jedynie różniąca się kolorem.

Kroniki świętego Franciszka opowiadają, iż jeden z zakonników stosował tę godną pochwały praktykę odmawiania codziennie przed posiłkiem Koronki do Matki Bożej. Pewnego dnia, nie wiem z jakiego powodu, tego nie uczynił. Kiedy zadzwoniono na kolację, poprosił przełożonego, żeby ten pozwolił mu ją odmówić, zanim zasiądzie do stołu. Po otrzymaniu pozwolenia, wycofał się do swojej celi. A ponieważ zbyt zwlekał z powrotem, przełożony wysłał współbrata, żeby go zawołał. Zakonnik ów zastał go jaśniejącego Boskim Światłem, a obok niego Matkę Bożą z dwoma Aniołami. W miarę, jak brat mówił Ave Maria, piękne róże wypadały z jego ust. Aniołowie zbierali róże jedna po drugiej i wkładali je na Głowę Matki Bożej, która okazywała swoje zadowolenie. Dwaj inni zakonnicy wysłani, żeby dowiedzieć się o przyczynę spóźnienia poprzednich, odkryli całą tę tajemnicę, a Matka Boża nie zniknęła, dopóki nie została odmówiona cała Koronka (Antoine Boissieu – "Le chrétien prédestiné à la Sainte Vierge" – Chrześcijanin oddany Najświętszej Maryi Pannie".)Różaniec jest więc wielką koroną, a każda Tajemnica – małym wiankiem kwiatów albo małą koroną z Niebiańskich róż, które nakłada się na Głowę Jezusa i Maryi. Róża jest królową kwiatów; tak też i Różaniec – jak róża – jest pierwszym spośród Nabożeństw.

Źródło: ,, Przedziwny sekret Różańca Świętego" - Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort