Kultura negacji - Norbert Polak

   Zwłaszcza wśród młodzieży, ale jednak wśród ogółu także, można zauważyć zjawisko, które pozwoliłem sobie określić mianem ,, kultury negacji ". Na czym polega? Jak wielkim jest zagrożeniem? Skąd pochodzi?
   Kultura to z łacińskiego ,, uprawa ". Dzięki takiemu zjawisku możemy coś ,, uprawiać ", jak wartości, zachowanie, media, ale również niestety i śmierć (kultura śmierci), itd.. I o ile może jednak istnieć coś takiego, jak właśnie kultura śmierci, gdyż wydaje chwasty, to niszczą one inne rośliny, więc jest poniekąd również jakby ,, antykulturą ".
   Co stanowi sedno kultury negacji?
Jej względnym sensem (w mniemaniu tych, którzy ją tworzą), jest zanegowanie wszelkich inicjatyw, aktywności, sensu, wartości, a nawet życzliwości i otwartości. Zjawisko to występuje zwłaszcza śród dzisiejszej młodzieży. Przykładem jest wyśmiewanie wszelkich godnych postaw, odwoływania się przez określoną jednostkę do wyższych wartości czy  świadectwa przez człowieka jego życia wedle jakiegoś wyznania czy filozofii. Wyśmiewacze reagują na takie zachowania wówczas właśnie śmiechem, wybiórczym, często nieprzemyślanym wytyczeniem jednego punktu w reprezentowanym poglądzie czy - co trochę niebezpieczne, a jeszcze bardziej niezrozumiałe i nawet nieuświadomione u samych prześmiewców - przytoczenie jakiegoś słowa w określonej intonacji, a barwie głosu w formie amerykańskiej z zaprezentowanego przekonania, co wzięte jest z głupiej kultury masowej (podkreślam - głupiej, co nie znaczy, iż cała kultura Ameryki jest pejoratywna). Wtedy zachowanie danej osoby czy raczej grupy powoduje mniejsze ale podobne reakcje w prawie całej albo całej obecnej społeczności. Jednak odzew całego danego społeczeństwa może wydawać się większy i oczywiście przykry dla nadawcy. Nawet jeśli nadawca ukazał radykalny pogląd, to jednakże nie on przeczy zasadzie pluralizmu społecznego, lecz nieodpowiedzialne i często nie do końca świadome postępowanie społeczności, choć zdarza się jego perfidność. Wydarzenia takie mogą przyczynić się do ogólnej tendencji pobłażania i bezargumentowego odrzucania konkretnych deklaracji.
   Kolejnym wykluczeniem społecznym (a tematyka ta, omówiona w niniejszym artykule, jest niezwykle cennym drogowskazem do wytłumaczenia, tak częstego dzisiaj wykluczenia społecznego, tendencji do popełniania samobójstw i popadania w depresje) jest, w ramach tejże ,, kultury negacji ", zaprzeczanie wszelkim inicjatywom i aktywnością danej jednostki albo niewielkiej grupy - raczej początkującej w swym zamyśle. Kultura ta działa w przekonaniu, iż podejmowanie różnych nieszablonowych działań (nienarzuconych przez oficjalne instytucje społeczne, jak państwo, międzynarodowe agencje czy poniekąd rodzinę - która często jest jednak podstawą dla możliwości podjęcia się kreatywnych działań, poprzez uzyskanie większej stabilności życiowej), jest bezsensowna, gdyż i tak nie uda się ich zrealizować bądź ze względu na nie do końca zbadane przeświadczenie o braku uznania inicjatywy wśród większej części jakoby plemienia, czyli społeczności - to również ukazuje duże uzależnienie się człowieka od grupy oraz braku posiadania normalnej czyli silnej osobowości, gdzie jednak nie mam na myśli rodzaju charakteru w sensie dominanta, i określę to za mocno, tzw. ,, duszy niewolnika ", lecz myślę o niezależności i braku obawy o niewłaściwym własnym postępowaniu, przy ewidentnie dobrze podjętych kierunkach jednostki. Ten zbiór prześmiewców sam nie daje sobie szans na dokonanie wielkich czynów i życia nadzieją. Zachowanie takie wynika również z dziwnego ludzkiego myślenia ,, Lepiej nic nie zmieniać i pozostać przy starym " ...
   Ostatnim i zarazem największym upadkiem niosącym antyżycie według ,, kultury negacji " jest nie popieranie życzliwości i otwartości drugiego człowieka oraz jego naturalnych a dobrych  zachowań. Gdy jednostka chce okazać swoją życzliwość drugiej osobie bądź grupie, jest wyśmiewana, z powodu rzekomej śmieszności takiegoż postępku oraz w ramach tzw. grania  twardziela. Niekiedy takiego mężczyznę błędnie uznaje się za zniewieściałego, a którego charakteru nie można zmienić, bo jest ,, niebieski " - czyli po prostu wrażliwszym człowiekiem. Gdybyśmy nie mieli niebieskich, to iluż poetów i altruistów by nam ubyło! Z kolei nie przyjęcie otwartości danej osoby, poprzez na przykład złośliwe komentarze, coraz bardziej ją zamyka i ogranicza jej rozwój oraz możliwość ofiarowania swych talentów drugiemu człowiekowi. Natomiast zanegowanie naturalnych a dobrych cech charakteru i behawioru prowadzić może do skostnienia życia publicznego, które potrzebuje daru różnorodności wytwarzającego w społeczeństwie dynamikę i odpowiedni podkład dla zastanowienia się przez człowieka nad sensem, celem i istotą bytu. Działanie takie pozbawia jednostki kreatywności, która zmuszona jest przez te reakcje do przyjęcia ogólnych norm społecznych, ale tych, które jednak czymś normalnym, czyli normą, nie jest, albowiem nie powoduje rozwoju żywotności społeczności.
   Skąd jednak działania te biorą się? Są one spowodowane kompleksem samego agresora (przemoc psychiczna jest również agresją, a może być nawet gorsza od fizycznej) - który ma problemy w rodzinie, boi się  niedostrzeżenia przez innych rówieśników jego postaci i utraty podpierającej go w jego psychice pozycji wśród nich, w wyniku ukazywania fantastycznych talentów innych osób -- chcącego być dostrzeżonym i poważanym w zbiorowości ludzkiej, jednak niewłaściwą drogą. Innym ważnym czynnikiem jest model stylu życiowego przedstawiany bezkarnie w mediach, a zwłaszcza w telewizji mętnego nurtu.
   W naszym codziennym życiu powinniśmy zastanowić się czy dbamy o wzrastanie w dobrym kierunku drugiego człowieka i samego siebie, albowiem niemoralne zachowywanie się, wpływa na funkcjonowanie i kształt wspólnoty ludzkiej - rzecz oczywista - w sposób zły, co przecie, może i dla nas niezauważalnie, aliści odbija się na szczęściu nas samych.
Prosta życiowa zasada: Wiara Nadzieja Miłość!