Relacja: Muzyka ma przedstawiać autora. Nie może zaś dążyć do unicestwienia i nicości – Norbert Polak

,, Muzyka jako narzędzie walki dobra ze złem '' - tak brzmiało hasło VIII już Dnia Otwartego Krucjaty Młodych. Jego prelegenci i uczestnicy spróbowali odpowiedzieć na tak nurtujące każdego Katolika proste pytanie – która muzyka jest dobra, a która zła?

1 grudnia w Pałacu Staszica w Warszawie odbył się VIII już Dzień Otwarty Krucjaty Młodych (rzec można – młodzieżowa filia Stowarzyszenia Tradycji, Rodziny i Własności, do którego należy również Instytut imienia Księdza Piotra Skargi).

Spotkanie otworzył szef Krucjaty, pan Maciej Maleszyk. Następnie Ksiądz profesor Tadeusz Guz poprowadził modlitwę na rozpoczęcie.

Następnie Maciej Maleszyk wyjaśnił, skąd wziął się pomysł na temat Kongresu. Zauważył, że źli ludzie mają swojego rodzaju antenki, które ich do siebie wzajemnie przyciągają. Dobrym ludziom nie przychodzi to z taką łatwością, stąd potrzeba wspólnych spotkań ludzi dobrej woli. Wskazał, że o muzyce mówił już Artystoteles, Boecjusz czy Święty Augustyn. Boecjusz definiował ją jako sztukę dźwięków, harmonię. Wedle rzymskiego filozofa ,, Uszy są najpewniejszą drogą do duszy ludzkiej. '' Maleszyk pytał dalej: Dlaczego inne organizacje katolickie nie podejmują tematu muzyki? Czyżby była obojętna moralnie? Czy sama forma jest już przekazem? Z tymi ciekawymi wątkami zostawił uczestników Dnia Otwartego, zarówno prelegentów, jak i słuchaczy.

Głos został teraz oddany Księdzu profesorowi Tadeuszowi Guzowi.

Stwierdził, że muzyka jest nieodłącznym elementem bytowania człowieka na Ziemi. Największy Wirtuoz, nasz Pan stworzył i nawet umiejscowił w innych punktach mózgu receptory odbierające muzykę, a w innych przyjmujące słowa.

Tonalność wyrażać powinna harmonijne usytuowanie wobec przestrzeni świata, w której funkcjonują konkretne byty. Rytm zaś jest bytem osadzonym w czasie.

W dziele muzycznym doświadczamy wyrażenia się człowieka w odniesieniu do wszystkich najniższych i najwyższych prawd, bowiem występuje tu afirmacja bądź negacja Uniwersum.

Muzyka stała się jednym z najbardziej wpływowych narzędzi we współczesnym świecie.

Pierwszym punktem rewolucjonistów jest odsunięcie bytowości od Boga. Według nich, na przykład według Theodora Wiesengrunda Adorna, Stwórca jest przeszkodą, bowiem duch i logiczność sztuki ukazuje się jako absurdalny przeciwnik prawdziwego zrozumienia sztuki. W skutkach zaś wykorzenia się kwestię podmiotowości z muzyki.

Według muzyki awangardowej nie można nazywać się muzykiem awangardowym, jeżeli twórca nie wyzbędzie się swojej podmiotowości. Zdaniem Adorno to przedmiot ma być przed podmiotem, a człowiek wręcz nie może mieć stanowiska obserwatora, nie mówiąc o twórcy czy duchowym priorytecie człowieka. Twórca w swojej działalności ma być zdefiniowany nie przez swoją podmiotowość, ale przez przedmiot. Podmiot ma być unicestwiany.

To co postuluje Adorno to samobójstwo – bezśladowe unicestwienie własnej bytowości poprzez drogę zniewolenia twórcy przez przedmiot. Później zaś chodzi nawet o unicestwienie przedmiotowości.

– To jest strategia upadłego anioła, proszę, Drodzy Państwo, nie mieć do tego żadnych wątpliwości – zaznaczył Ksiądz Guz.

Adorno twierdził: Im czystszą jest forma, tym brutalniejszym, straszniejszym, niebezpieczniejszym jest dzieło sztuki – a zatem forma musi się rozpaść.

Byt, który pozostaje w jedności z formą jest permanentnym nieszczęściem. Gdy każde dzieło pozbawimy swojej formy, wówczas ludzkość zazna szczęścia. Wiąże się to jednak z unicestwieniem. A nawet martwa materia ma swoją strukturę.

Pojęcia zaś idei i harmonii to, według Adorna, para, która jedynie ulatnia się z dzieł sztuki.

Dysonans w sztuce jest dopuszczalny, jeżeli nie niszczy harmonii, czyli jedności, wspólnoty czegoś, co jest różne. Na przykład połączenie w strojach bieli i czerni jest dobre, gdyż i biel i czerń są doskonałymi bytami. Adorno jednak definiuje całą rzeczywistość jako sprzeczność, wszystko ze sobą walczy.

- Największą i najtragiczniejszą zaś sprzecznością jest diabeł – podkreśla jednak prelegent.

Według Adorna można mówić o pięknie, ale tylko jako o brzydocie. Kto zaś określi, co jest brzydotą?

- Ostateczna racja brzydoty, którym jest ojciec kłamstwa – podkreślił Ksiądz profesor.

Wykładowca zaznaczył, że nikt nie dokonał tak radykalnie ,, odsztukowienia sztuki '', jak to wyraził w swym zdaniu Adorno: ,, Die Entkunstung der Kunst '', jak ten, który był Aniołem Światłości, a stał się księciem ciemności. Adorno podejmuje sztukę jako zasadę rozpadu.

Dla rewolucji muzyka nie ma naprawiać świata, ale chodzi o undergang – o zapaść, o śmierć.

- Zaś arcymistrzem śmierci jest diabeł dodał - Ksiądz Guz.

Profesor przywołał słowa Krzysztofa Pendereckiego: ,, Rachunki człowieka są przeto zasadniczo proste: albo godzi się on na świadomość własnej słabości i nędzy i towarzyszącą jej pokorę, a wówczas wolno lecz sukcesywnie rozwija się, a ogród jego królestwa owocuje, albo odrzuca on brzemię upokarzającej niższości, sięga po insygnia władzy w kosmosie ogłaszając się panem i rządcą stworzenia, a wówczas po krótkim czasie zaślepienia własną złudną wielkością stacza się w przepaść szaleństwa, a żyzne dotąd pola jego królestwa przemieniają się w pustynie.''

Włóżmy wkład, aby piękno trwało, aby przez służbę pięknu i temu absolutnemu Pięknu, jakim jest Bóg, jak mówi Norwid, aby się zmartwychwstało – podsumował Ksiądz profesor Tadeusz Guz.

Na koniec poprowadził Anioł Pański w intencji ludzi sztuki.

Następnie miała miejsce dyskusja ze słuchaczami. Kapłan odpowiadał na niezwykle wysoko uargumentowane kwestie i pojawiające się w związku z tym zapytania.

Jeśli chodzi o islam, to ponieważ Allah jest zarazem dobry i zły, dobro i zło się w nim mieści, to również, jak sugerował jeden z dyskutujących, muzyka arabska musi w sobie mieścić i piękno i brzydotę, aby być wiernym Koranowi.

Ksiądz guz podkreślił, że muzyką i architekturą, nawet osobno, można zabić człowieka. Sztuka awangardowa chce zabić rzeczywistość. Tylko na podstawie logiki chrześcijańskiej uzyskamy Zbawienie, gdyż Bóg jest Logosem.

Muzyka, jako dzieło człowieka, naśladuje rzeczywistość. W pierwszym rzędzie jest to naśladowanie Boga. A zatem wysokość dźwięków również ma swoje znaczenie. Nawet szum wiatru może uspokajać albo niepokoić. Zaś muzykę powinniśmy dostosowywać do Absolutu i naturalnej struktury człowieka, oczywiście zawartej w Dobru i Pięknie, którym jest Bóg. Muzyka awangardowa nie chce zaś nas ostrzec, ale nakazuje się jej poddać – a zatem narusza wolność. Z tego wynika, że deformuje także nasz stosunek do rzeczywistości – do Boga i świata stworzonego.

Ksiądz profesor Tadeusz Guz, co niezwykle ważne, po omówieniu spraw od strony filozoficznej, postanowił podjąć się próby zrozumienia i przekazania wiedzy również na temat szczegółowych kwestii dotyczących muzyki, czyli kwestii technicznych.

[komentarz redakcji Isidorium: To świetna wiadomość, bowiem praktycznie nie ma na ten temat publikacji, które omawiałaby poszczególne techniczne uwarunkowania, czyli, na przykład – jaki gatunek muzyczny jest dobry, a który szkodzi człowiekowi? Jaka muzyka i w jaki sposób wpływa na ducha, psychikę i ciało? Jaka liczba herców jest dopuszczalna? I tym podobne].

Kolejny wykład miał wygłosić pan Emeterio Ferres – niestety ciężki stan chorobowy jednego z członków Tradition Family and Property zobowiązał pana Emeterio Ferresa do pozostania w Portugalii. Dlatego odczyt jego wykładu podjął Valdis Grinsteins wraz z tłumaczeniem Macieja Maleszyka.

Jak zapisał Ferres, policja w jednym z krajów przegoniła uciążliwą grupę alkoholików nie wykorzystując wcale brutalnej siły, ale muzykę klasyczną.

Odnosząc się do wielkiego dzieła chorału gregoriańskiego, zauważył, że jest on pozbawiony rytmu, a mimo tego tempo, oparte na falach podobnych oddechowi, jest wspaniałym tworem ludzkiego geniuszu, gdyż opiera się na głębokim połączeniu naturalności i harmonii.

Emeterio Ferres wskazał także, że definicja tonalności nadal jest dyskutowana przez ekspertów. Obejmuje bowiem nie tylko, znaną kulturze europejskiej, tonację durową i molową.

Forma ma dostosowywać się do celu.

Dotychczasową wizję muzyki zerwał romantyzm, którego początki sięgają już końca XVIII wieku. Autor romantyczny chciał się stać centrum społeczeństwa, wyobrażając sobie wyjątkową pozycję własnej postaci i sztuki, przez co paradoksalnie doprowadził do własnej izolacji od społeczności, czując się, i tak też przedstawiając, niezrozumianym geniuszem.

Według profesora Plinio Correi de Oliveiry hipnoza rock and rollem sprawiła, że reakcje pierwotne stały się niekontrolowane i spontaniczne, poza objęciem rozumu i woli.

Powyższe zdjęcia opublikowane dzięki uprzejmości Krucjaty Młodych. Jeśli jesteś zainteresowany działalnością Krucjaty lub chciałbyś do niej dołączyć, napisz na maila: kontakt@krucjatamlodych.pl

A tu fotorelacja Isidorium: