,, Cisza '' - wiersz XVII, a piętnasty z tomu ,, Prawości ludzkie '' - Norbert Polak

Wezbrane potoki

posmugujące na wietrze

wzniesione piaski

w swe tańce odwieczne

szelest skrzydeł tysiąca stworzeń

lecących w stronę głębi morza...

Wspomnienie ostatnich promieni słońca

w szkarłatnej poświacie żalu

wybijającego się z ludzkiego wnętrza

pod wpływem nagłego czaru

wywołanego poprzez odzew życia

z kwitnącego nieopodal kwiatami sadu

a jednak uwikłanego cierniami...

Wtem co się nie zerwie

nie poniesie przebicia dźwiękami

kieby burza się niby rozleje

rzucając wszędy swymi błyskami

staczając za burty żeglarzy

rozpalając w lesie i domach pożary...

A nagle

cisza

brzdęk burzy już dawno ustaje

morskie fale stukają o brzeg

roznosząc przy tym szkielety

zapomniane twarze ludzi

w cichym obrazku

na zawsze

na wieki...