Strumień Światła Boskości - Księga I - temat XXII - ,, O posłannictwie świętej Maryi, i jak jedna cnota idzie za drugą. Jak dusza została stworzona wśród radości Trójcy. Jak święta Maryja wykarmiła i nadal karmi wszystkich świętych '' - G.Z. ze Wspólnoty Dzieci Bożych

Słodka rosa odwiecznej Trójcy spadła ze źródła wiecznego Bóstwa na kwiat wybranej Dziewicy (1). A owocem tego kwiatu jest nieśmiertelny Bóg i śmiertelny Człowiek, który stał się żyjącą pociechą życia wiecznego, naszym Odkupicielem i Oblubieńcem.

"Oblubienica była upojona widokiem szlachetnego oblicza.
W największej mocy sama jest zagubiona. (2)
W najpiękniejszym świetle sama w sobie jest ślepa.
W największej ślepocie widzi najwyraźniej.
W największej jasności jest równocześnie martwa i żywa.
Im dłużej jest martwa, tym szczęśliwiej żyje.
Im szczęśliwiej żyje, tym więcej się dowiaduje.
Im staje się mniejsza, tym więcej łask na nią spływa.
Im bardziej się lęka, [...].
Im staje się bogatsza, tym bardziej jest potrzebująca.
Im głębiej żyje w Bogu, tym bardziej jest zdolna do przyjmowania.
Im bardziej pożąda, tym bardziej jest spragniona.
Im głębsze będą jej rany, tym gwałtowniej atakuje.
Im Bóg jest dla niej czulszy, tym wyżej zostaje uniesiona.
Im piękniej jaśnieje od patrzenia na Boga, tym bardziej do Niego się zbliża.
Im bardziej się trudzi, tym spokojniej odpoczywa.
Im więcej przyjmuje, tym więcej pojmuje.
Im ciszej milczy, tym głośniej woła.
Im staje się słabsza, tym większe cuda działa Jego mocą podług swojej siły.
Im bardziej wzrasta Jego rozkosz, tym piękniejsze będzie jej wesele.
Im węższe będzie miłosne łoże, tym serdeczniejsze uściski.
Im słodszy pocałunek ust, tym głębsze spojrzenie.
Im boleśniej się rozstają, tym hojniej In udziela jej łask.
Im bardziej ona niszczeje, tym więcej posiada.
Im pokorniej Go żegna, tym prędzej On znowu przychodzi.
Im pozostaje gorętsza, tym szybciej się iskrzy.
Im bardziej płonie, tym piękniej świeci.
Im bardziej się chwała Boża rozszerza, tym większe trwa w niej pragnienie".

Ach, gdzie nasz Zbawiciel stał się Oblubieńcem? W radości Świętej Trójcy; ponieważ Bóg nie mógł się już powstrzymać, stworzył duszę i w wielkiej miłości dał jej się na własność.

"Z czego jesteś stworzona, duszo, że tak wysoko wznosisz się ponad wszystkie stworzenia i łączysz się z Trójcą Świętą, a jednak całkowicie pozostajesz sobą?"

Dusza:
"Mówiłeś o moim początku, zatem oznajmiam w prawdzie: stworzyła mnie miłość na tym samym miejscu. Dlatego żadne stworzenie oprócz samej tylko miłości nie może mojej szlachetnej naturze niczego zapewnić ani jej czegoś pozbawić".

"Święta pani Maryjo, Ty jesteś Matką tego cudu: kiedy Ci się to stało?".

"Kiedy radość naszego Ojca została zamącona przez upadek Adama, tak iż musiał się On rozgniewać, wówczas wiekuista Mądrość wszechmocnego Bóstwa zapobiegła (3) przeze mnie temu gniewowi. Ojciec wybrał mnie na Oblubienicę, aby mieć jakiś przedmiot miłości; gdyż Jego oblubienica, szlachetna dusza, była martwa. I wtedy Syn wybrał mnie za matkę, a następnie Duch Święty wziął mnie za swoją ukochaną. Byłam wówczas jedyną oblubienicą Świętej Trójcy i matką sierot; i prowadziłam je przed Boże oblicze, aby wszystkie razem nie utonęły, jak to się jednak stało z niektórymi. Gdy tak byłam matką wielu bezdomnych dzieci, wtedy moje piersi stały się tak pełne czystego, nieskalanego mleka prawdziwego i rozrzutnego miłosierdzia, że karmiłam proroków i wieszczów jeszcze zanim się urodziłam. Potem, w moim dzieciństwie, karmiłam Jezusa. Później, w mojej młodości, karmiłam Bożą Oblubienicę, święty Kościół, pod krzyżem, gdzie byłam tak słaba i bezsilna, że miecz cielesnych udręk Jezusa w duchowy sposób przeniknął moją duszę".

Wtedy były otwarte Jego rany i jej piersi (4). Rany się rozlewały, piersi się przelewały, tak iż dusza ożyła i wnet wyzdrowiała, gdy On do jej czerwonych ust wlewał czyste purpurowe wino. Kiedy dusza w ten sposób narodziła się i ożyła z otwartych ran, była dziecięca i bardzo młoda. Jeśli zatem po swej śmierci i narodzeniu miała w pełni się wzmocnić, to musiała Matka Boża być jej matką i karmicielką. To było i jest na pewno słuszne, gdyż Bóg jest jej prawdziwym Ojcem, a ona Jego prawowitą oblubienicą, podobną do Niego we wszystkich członkach.

"Pani, w dojrzałym wieku swoją matczyną nauką i przemożną modlitwą karmiłaś świętych Apostołów, aby Bóg ukazał przez nich swoją chwałę i swoją wolę. Pani, tak samo karmiłaś i wciąż jeszcze karmisz serca męczenników silną wiarą, uszy wyznawców świętą ochroną, dziewice swoją czystością, wdowy stałością, małżonków dobroczynnością, grzeszników cierpliwością.

Pani, musisz jeszcze nas nakarmić, gdyż Twoje piersi są jeszcze tak pełne, że nie możesz im tego zabronić. Gdybyś nie chciała już więcej karmić, wówczas to mleko sprawiałoby Ci wielki ból. Bo naprawdę widziałam Twoje piersi tak pełne, że z jednej piersi siedem strumieni naraz spływało na moje ciało i duszę. W tym momencie odejmujesz mi taki ciężar, którego nikt z Bożych przyjaciół nie może znieść bez zgryzoty. W ten sposób będziesz dalej karmić aż do dnia ostatecznego. Wówczas zostaniesz wyczerpana (5), ponieważ Boże i Twoje dzieci będą odstawione od piersi i w pełni dojrzałe do wiecznego życia. Ach, potem będziemy w niewymownej radości oglądać i poznawać to mleko i te piersi, które Jezus tak często całował!" (6).

Przypisy:

(1) Św. Mechtylda z Hackeborn używa tego obrazu wielokrotnie.

(2) Cały ten fragment ukazuje paradoksy mistycznej ekstazy.

(3) Św. Augustyn pisze, iż potrzeba było pośrednika (Chrystusa), aby za pomocą Jego ofiary załagodzić ten słuszny gniew Boży, spowodowany upadkiem orzechowym. Mechtylda natomiast ukazuje w ujęciu trynitarnym i chrystologicznym, że to Maryja odwróciła ten Boży gniew przez swoją czystą miłość do Trzech Osób. Podobne przekonanie wypowiada także św. Bernard w jednym z kazań o zwiastowaniu.

(4) Rany Chrystusa pozostają świeże i otwarte aż do końca świata; Zbawiciel, ukazując je Ojcu, uprasza nieustannie miłosierdzie dla grzeszników. Podobne stwierdzenia spotykamy u św. Hildegardy z Bingen i innych mistyków. Tak samo Maryja, jako Matka wszystkich świętych, do końca świata ma piersi pełne pokarmu, jak to widać w dalszej części tekstu.

(5) Chodzi o mleko, które się wyczerpie w Maryi.

(6) W pismach Ojców Kościoła (Klemens Aleksandryjski, Ambroży, Grzegorz z Nyssy, Bernard i in.) dość często spotyka się alegoryczny obraz dziewicy Kościoła karmiącej piersią swe dzieci. Słusznie więc można ten sam obraz użyć do Maryi, która jest typem i Matką Kościoła.