Strumień Światła Boskości - Księga I - wstęp - G.Z. ze Wspólnoty Dzieci Bożych

Redakcja Isidorium: Viva Cristo Rey! Drodzy Czytelnicy Isidorium, miło nam ogłosić, że nawiązaliśmy współpracę ze Wspólnotą Dzieci Bożych stworzonej na jednym z portali społecznościowych (więcej informacji można uzyskać pisząc do naszej redakcji na: izydor427@gmail.com ). Zaczynamy zatem niezwykle interesującą serię ,, Strumień Światła Boskości " Świętej Mechtyldy z Magdeburga. Na razie publikujemy wstęp, później pojawią się odcinki książki. Seria będzie kontynuowana w każdą środę. Owocnej lektury!


Kochane Dzieci Boże!

Tak jak zapowiadałem wczoraj, od dzisiaj idziemy w katechizacji o jeden krok do przodu. W drodze poznania Bożej teologii pomoże nam niezwykłe dzieło św. Mechtyldy z Magdeburga "Strumień Światła Boskości". Trudno określić formę literacką jaką ma to dzieło, ponieważ jedne fragmenty są świadectwami, inne dialogiem z Bogiem i świętymi, jeszcze inne są w formie rozmowy Oblubienicy z Oblubieńcem. Jeśli ktoś czytał Księgę Pieśni nad Pieśniami lub jedno z dzieł św. Jana od Krzyża, to zrozumie stosowany tu podobny język.

Chociaż książka jest określana jako objawienia, to nie zgodzę się z tym do końca. Nie są to orędzia i proszę ich tak nie odbierać. Jest to zapis duchowego życia św. Mechtyldy i jej relacji z Bogiem. Są to jej duchowe przeżycia i tajemnice Boże, które Pan Jezus odkrywa przed nią.

Dziełko posiada imprimatur.

Zapoznajmy się z interesującym żywotem św. Mechtyldy z Magdeburga (była ona mistyczką chrześcijańską - należy tu rozumieć w sensie katolickim, nie protestanckim).

"ŻYCIORYS ŚW. MECHTYLDY Z MAGDEBURGA"

Św. Mechtylda z Magdeburga, prawie zapomniana wielka mistyczka niemiecka z XIII wieku, powraca dzisiaj do nas ze swoim wciąż aktualnym orędziem Bożej miłości.

Urodziła się ok. 1207 r. w archidiecezji magdeburskiej, prawdopodobnie w zamożnej szlacheckiej rodzinie. Jej młodszy brat Baldwin został później podprzeorem klasztoru dominikanów w Halle. Otrzymała staranne wychowanie i już w dzieciństwie przebywała w kręgach dworskich, o czym świadczy używane przez nią słownictwo i dokładna znajomość ówczesnych zwyczajów dworskich i rycerskich. Brakowało jej natomiast dobrej znajomości łaciny, Pisma Świętego i Ojców Kościoła, jakie posiadały mniszki w klasztorze w Helfcie, które studiowały je od młodości. Starała się jednak sama uzupełniać te braki.

Mając 12 lat, jak sama wspomina, po raz pierwszy ,,została pozdrowiona przez Ducha Świętego”. Pod wpływem łaski w jej życiu dokonała się przemiana: od tej chwili wszystkiego oczekiwała od Boga i nie pragnęła już ziemskich dóbr ani chwały.

W wieku ok. 20 lat, idąc za wezwaniem Bożej miłości, opuściła zupełnie swój dom rodzinny, przyjaciół i środowisko, zrezygnowała z bogactwa i ludzkiego szczęścia, z założenia własnej rodziny i udała się do obcego miasta Magdeburga, by tam żyć tylko dla Boga. Uboga i nieznana, żyła wiele lat jako beginka w małej, nowo powstałej wspólnocie świeckich pobożnych kobiet.

Ruch beginek, powstały w XII w. we Flandrii, dotarł do Magdeburga ok. 1230 r. Poważny wpływ na rozwój tego miały nowe zakony żebracze, powstałe na początku XIII w. Wspólnota beginek w Magdeburgu korzystała z cennej posługi dominikanów, zwłaszcza przez spowiedź i kazania. Również Mechtylda swoich duchowych kierowników i przyjaciół miała w większości spośród dominikanów. Jeden z nich, brat Henryk z Halle, zebrał w jedną książkę spisane przez nią przeżycia mistyczne.

Przez 30 lat Mechtylda ukrywała swoje cudowne przeżycia, które osłabiały jej ciało, a duszę przepełniały rozkoszą, ale nieraz także i trwogą. Szczególny charakter jej dziejów duszy i spokojna szczerość pobudzały innych do zazdrości i nienawiści. Zwłaszcza, gdy pod wpływem swych objawień odważnie napominała możnych świeckich i duchownych, spotykały ją ataki, podejrzenia i oszczerstwa. W końcu zdecydowała się powiedzieć o tym swemu spowiednikowi, Henrykowi z Halle, szukając u niego rady i oparcia. Zachęcona jego słowem i na wyraźne jego polecenie spisała swoje duchowe przeżycia w latach 1250-1280.

Pod koniec życia Mechtylda, znana już ze swoich pism i napomnień, przez jednych otaczana czcią a przez innych gwałtownie atakowana, opuszcza Magdeburg i chroni się w klasztorze cysterek w Helfcie, który znajdował się w wielkim rozkwicie dzięki mądrym i długim rządom (1251-1291) swej opatki Gertrudy z Hackeborn. Siostry pilnie pielęgnowały nie tylko pobożność, ale także rozwój sztuki, liturgię, studium Pisma Świętego i pism Ojców Kościoła. Zachęcane przez opatkę mniszki czytały dzieła świętych Augustyna, Hieronima, Grzegorza Wielkiego, Bedy i Bernarda z Clairvaux. W takim środowisku Mechtylda znalazła osoby, które czuły i myślały tak samo jak ona. Wyróżniają się wśród nich znacznie młodsze od niej: św. Mechtylda z Hackeborn i św. Gertruda z Helfty, nazwana później Wielką. W Helfcie powstała też ostatnia, siódma księga przeżyć mistycznych Mechtyldy z Magdeburga. Powszechnie czczona w tym klasztorze, niewidoma już i w podeszłym wieku, zmarła około roku 1294.

W tym niezwykłym dziele nie brakuje tak ważnych tematów jak doktryna trynitarna (Trójcy Świętej), chrystologii, tematyki końca czasów, antychrysta (czy nawet Henocha i Eliasza!), czy eklezjologii. Brat Henryk z Halle w przedmowie do dzieła stwierdza, że jego treść ,,mówi o Chrystusie i Kościele”. Duch Święty wybrał właśnie osobę prostą i nieuczoną jako swoje narzędzie, aby przez nią pouczyć ludzi uczonych, gdyż dla Boga jest to ,,wielką chwałą i bardzo umacnia święty Kościół”.

Warto wspomnieć na koniec, że sama Mechtylda, mimo cierpień i prześladowań doznawanych od duchownych, których nieraz surowo napomina z powodu ich grzechów i zaniedbań, jest zawsze wierna i poddana Kościołowi, a zwłaszcza jego hierarchii. Kiedy diabeł pod postacią chorego człowieka prosi ją o uzdrowienie, ona każe mu ,,pokazać się jakiemuś kapłanowi albo biskupowi, albo arcybiskupowi, albo papieżowi”. 

---

Do dzieła, które zaczniemy publikować potrzebne są dwie przedmowy (wstępy). Jeden z nich jest autorstwa brata Henryka z Halle - kierownika duchowego św. Mechtyldy i cenionego dominikanina. Zapoznajmy się z krótkim jego życiorysem oraz cennym wstępem, w którym mówi o tym w jaki sposób należy czytać i rozumieć te Boże zapiski, oraz dlaczego warto w nie wierzyć ;)

Brat Henryk z Halle przeżył w Zakonie św. Dominika ok. 50 lat; od 1271 r. przebywał w klasztorze w Halle; zmarł ok. 1290 r. Przez wiele lat był spowiednikiem i duchowym doradcą Mechtyldy. Należał do wybitnych teologów dominikańskich swej epoki; utrzymywał kontakty z wieloma ważnymi osobistościami, sławnymi teologami, kaznodziejami i mistykami. Jego głęboka znajomość teologii – nie pochodząca z objawień, lecz zdobyta pracowitym wysiłkiem wieloletnich studiów i rozważań – stanowiła wielką pomoc dla naszej mistyczki i jej dzieła. Henryk z Halle był dominikaninem, lektorem w Rupin, który zebrał i opublikował przeżycia mistyczne św. Mechtyldy z Magdeburga.
Warto zauważyć, że św. Mechtylda, która go przeżyła, widziała jego duszę przed obliczem Boga w niebie, z tą książką w ręku, jak radował się z powodu jaśniejącej szczęśliwości. Gdyż za spisanie tej książki otrzymał on wielką nagrodę, która przyniosła mu chwałę we wspólnocie świętych.

WSTĘP BRATA HENRYKA LEKTORA Z ZAKONU DOMINIKANÓW
(wg tekstu łacińskiego)

W Księdze Sędziów czytamy, że święta pani Debora, żona Lappidota, pełna ducha prorockiego, rozbiła namiot pod pewną palmą w górach Efraima, aby tam w samotności poświęcić się Bogu. Lud izraelski wstępował ku niej na górę, aby we wszystkich sprawach usłyszeć wyrok Boży. Podobnie opowiada Druga Księga Królewska, że prorokini Chulda w Jerozolimie, pouczona przez Ducha Świętego o ukrytych sądach Bożych, objawiła świętemu królowi Jozjaszowi przyszłą karę grożącą ludowi. Gdyż ten sprawiedliwy i pobożny król posłał do niej kapłanów i lewitów, aby święta niewiasta w jego imieniu zapytała i poprosiła Pana w sprawie nadchodzącego nieszczęścia. Z pewnością nie brakowało wówczas najwyższych kapłanów i lewitów z rodu kapłańskiego, znających się na Prawie i odznaczających się nienagannym życiem. Jednak to nie im Duch Święty objawił tajemnice swoich postanowień, lecz spodobało Mu się raczej odsłonić je w tamtych czasach tym świętym niewiastom (niewiastom płci słabej).

Gdyż wszechmogący Bóg bardzo często wybierał to, co słabe w oczach świata, aby to, co mocne, zbawiennie zawstydzić. Niech więc nikt się nie dziwi i niech nikt nie będzie niedowiarkiem, jeśli Bóg w tym czasie łaski ponawia swoje cuda i słabej płci odsłania swoje tajemnice, skoro już w czasach Prawa Mojżeszowego raczył w swoim miłosierdziu uczynić coś podobnego. A ponieważ lud izraelski uwierzył w zapowiedź Debory, otrzymał wybawienie z ucisku i zwycięstwo nad swoimi wrogami. Również król Jozjasz, jako czciciel Boga, zasłużył przez modlitwę i radę prorokini Chuldy, oraz przez swoją wiarę, by doznać pociechy i miłosierdzia. Tak samo wszyscy, którzy będą przepisywali lub czytali tę książkę, na ile podejmują się tego z czystej i pobożnej intencji, otrzymają pomnożenie pociechy i łaski, jak to jest obiecane przez Pana.

Należy jednak czytać tę książkę w sposób pobożny i podobnie jak pisma święte (tu chodzi nie tylko o Biblię, ale i pisma Ojców Kościoła, oraz inne dzieła teologiczne przedstawiające naukę katolicką) w zdrowy i pełny zaufania sposób z wiarą rozumieć. Tak czytelnik nie oburzy się nią ani nie zgorszy, a samo dzieło nie spotka się z zarzutem niewiarygodności. Bowiem Autorem tej książki jest Bóg Ojciec i Syn i Duch Święty, a jej treść mówi o Chrystusie i Kościele, o szatanie i jego stronnictwie. Sposób przedstawienia w niej zastosowany jest historyczny i mistyczny, a jej celem porządek obecnego życia, pożyteczne przypomnienie przeszłości oraz prorockie wskazanie na rzeczy przyszłe.

Jako świadectwo prawdziwości tej książki niech posłuży pobożnemu zmysłowi wiernych szczera pobożność i gołębia prostota tej, której to pismo zawdzięczamy. Od dzieciństwa prowadziła ona czyste i nieskalane życie. W swej młodości, napomniana przez Pana, opuściła wszystko to, co mogła posiadać, i wiodła swe życie na obczyźnie i w dobrowolnym ubóstwie. W końcu, po wielu cierpieniach i w starszym wieku, została przyjęta do klasztoru w Helfcie. Tam żyła jeszcze dwanaście lat i rozkwitała w doskonałości wszystkich cnót, co potwierdzają tamtejsze siostry w swoim świadectwie. Szczególnie pielęgnowała miłość, pokorę, cierpliwość i łagodność. Jednak przede wszystkim została wyniesiona w kontemplacji, otrzymała Boskie natchnienia i objawienia, i została zaszczycona przez Pana tym, że w duchu prorockim poznała wiele tajemnic ukrytego Boga dotyczących przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Obecnie, przyjęta przez Oblubieńca dziewic, święta dziewica rozkoszuje się Tym, którego kocha, a którego cudowna miłość wsławiła Jego umiłowaną przez liczne cuda.

Objawienia i widzenia, których wszechmogący Bóg łaskawie udziela swoim wybranym, opierają się i zaczynają w prostocie wiary. Pragnie i oczekuje ich czystość serca, a świętość życia je potwierdza i popiera. Tylko dla takich są jawne tajemnice niebiańskie, zaś ich świadectwo znajduje wiarę w sercach słuchaczy.
Zanim jednak rozpocznę tę książkę, napisaną nieuczonym językiem, w której są zawarte cudowne i niesłychane tajemnice, uważam za właściwe najpierw wspomnieć krótko o świętości osoby, której te rzeczy zostały objawione z nieba, aby wspaniałe słowa zostały rozjaśnione przez jeszcze wspanialsze czyny. Bo któż może nam dokładniej opowiedzieć o doskonałości wybranych niż ci, w których i przez których Bóg dokonał swoich dzieł? I któż mógłby korzystniej i lepiej ukazać Kościołowi doskonałość Pawła niż sam Paweł? Tak samo ta święta osoba również opowiada o tym, czego Duch Boży w niej i z nią dokonał, i ku Jego chwale i Jego uwielbieniu przedstawia to, co następuje.