Jak woda... płynąca wzdłuż strumienia,
przelewająca swe kropelki między skałami,
będąca w ludzkim oku kieby szybkość mgnienia,
biegnąca ponad wszelkimi drewnianymi wałami,
które zdołać zatrzymać im nie jest dane,
wciąż nieustępującą w swym pędzie wiarę,
w istnienie kogoś silniejszego
niż wola człowiecza...
Jedyne skrzydła uniesienia,
z ziemskiej myśli
zatracenia...